गाडी चलयताना अचकीत जर फाटल्यांतल्यान अँम्बूलन्स येयली जाल्यार, सगळ्यो गाडयो एके रांकेन सावकाश चलतात. हरशीं हेवटेन तेवटेन धांवपी, मदींच सुळूक करून वचपी दुचाकी लेगीत शिस्तींत कुशीक चलतात. तांकां तशें करपाक कोण सांगिना. तरी जण एकलो हो नेम पाळटा. कारण ही समाजीक जापसालदारकी.
खंयच्याय हॉटेलान वा खंयच्याय कारखान्यान आमी भुरग्याक पळयलो जाल्यार रोकडेच आमकां खटकता. कांय जाण त्या भुरग्याची चवकशी करतात तर कांय जाण पात्रांवाचेर कारवाय जावची म्हण धडपडटात. ताची सुटका करतात. समाजीक जापसालदारकीचे भावनेंत.
आतां ह्या महामारीक लागून समाजीक जापसालदारकी परत चर्चेंत येयल्या. देवळां, मशिदी, चर्ची सगळीं बंद आसुनूय चालू आसात ती हॉस्पिटलां, पुलीस, उदका पुरवण, वीज, उजो पालोवपी, आनी हेर अत्यावश्यक सेवा. त्यो सेवा सोडून हेरांची समाजीक जापसालदारकी म्हणल्यार सगळ्यांनी घरा रावप. आपल्याकूय वाटोवप आनी दुसऱ्याकूय.
आतां हळू हळू सगळें सुरू जावपाक लागलां, तरी कामा शिवाय बेश्टे भोवप समा न्हय. ह्या अत्यावश्यक सेवेच्या कार्यालयांनी काम करपी कर्मचारी घर की ऑफीस प्रवास करतात. ते भायर भोवनात. खास करून भलायकी सेवेंतले लोक. घडये आपूण कोवीडाचे silent career जावपाक शकतात, ही जाणीव वा भिरांत तेंका आसता. घरांतलीं ल्हान भुरगीं, जाण्टी, सगळ्यांकूच धोको आसा हें तीं जाणात. कांय जाणांक घरान न्हावन धुंवन येवनूय भेदभावाची वागणूक मेळटा. आपल्या भुरग्या शिवाय तीं रावपाक शकनात आनी काम हें पोट तेच बरोबर ती जापसालदारकी, असो दोशींमार तांचो जाता. तरी लेगीत हें झूज चालूच आसा. घरांतले सुवाळे तेंचे बगर जातात. इश्ट परिवाराच्या सुवाळ्यांक ते आपूण जावन वचनात. कारण आपल्या खातीर दुसऱ्यांक त्रास नाका. ही समाजीक जापसालदारकी.
पुलीस, होमगार्ड हे रातदीस काम करतात. कांय पुलीस तर घरा लेगीत वचनात. सप्तकांतल्यान एकदा वचपाक मेळ्ळें जाल्यार वयतात. उदका पुरवण खातें, वीज, उजो पालोवपी खातें, पत्रकार भावभयण हांचें काम तर केन्नाच बंद ना. भौशीक येरादारी बंद म्हणटकीत सगळ्यांनी आपल्यो खाजगी गाडयो भायर काडल्यो. जांकां गाडी चलोवपाक येयना तांणी हॅल्मेटाची तजवीज करीत वांगड सोदलो. घरच्या मनश्यांनी पावोवपाची तजवीज केली. आनी हें कितें एका दिसा खातीर न्हू तर फाटले तीन म्हयने. आनीक कितले दीस तें चलतलें तें सांगपाक कठीण. प्रत्येक कर्मचारी आनी तेचे घरचे लेगीत तितल्याच प्रामाणीकपणान ही समाजीक जापसालदारकी पुराय करीत आसात.
कांय जाण हातीर कोरण्टायनाचो शिक्को आसुनूय भोवतात. ‘आपल्याक कसलींच लक्षणां ना न्ही’ ही तांची जाप आसता. थोडे बेटेच भोवतात, पासयेक. आतां तर लोकां मदीं संक्रमण जालां, तेन्ना गरजे बगर घरा भायर पडप हें मूर्खपण. कितलेशेच लोक आपलो जीव त्रासांत घालून संक्रमण आडावपाचो यत्न करतात. तेंच्या यत्नांचेर उदक उडोवं नाकात.
हे मजगतीं शेकड्यांनी हात मुखार येयले. जेंकां खरी गरज आसा, जेंचे मेरेन सरकार पावना अशा तळाच्या लोकांक सोदून काडून तेंचे मेरेन पावले. पावत आसात. ते मागीर स्थलांतरीत कामगार आसूं वा कातकरी समाज. देखीक दशरथ मोरजकर, जवाहर बर्वे, आनीक जाय ते गट मुखार येयले. खास करून तरणाट्यांचे. सोशल मिडियाचो वेवस्थीत वापर करून ते लोकां मेरेन पावले.
पूण जिणेआवश्यक नग वाटपांत कांय जाणांनी आपले अजेंडा मुखार व्हेले. कांय जाणांनी लोकांचे लाचारीचो फायदो घेवन माल खपयलो. गरजवंता कडल्यान कवडीमोलान ताचें पीक विकत घेतलें. सगळ्यांची खरीं रुपडीं दिश्टी पडपाक लागलीं. पिकयणाऱ्याक, खाणाऱ्याक लुकसाण जालें. पूण बुदवंतांनी ही संधी म्हण घेतली. कमयलें. आपली वेवहारीक बुद्ध वापरून मड्या वयलें लोणी खाल्लें.
हाच्या भायर एक वर्ग असो आसा जांणी ह्या लॉकडावन काळांत भुरग्यांक, तरणाट्यांक नैराश्य येवचें न्हय म्हण आपआपले परीन यत्न केले. देखीक अन्वेशा सिंगबाळ, कबिर नाईक ह्या लोकांनी कोणी तोखणाय करची, पगार दिवचो म्हण हें काम केलें ना. हें काम आपली समाजीक जापसालदारकी वळखून तेमी केलें.
पयरूच एका घर प्रवेशाक दुसरे दिसा गेल्लें. आवय आनी तिची चली, घोव मेल्या उपरांत आवय घरा येयल्ली चली. दोगांनीच मेळून पुराय घर बांदलेलें. सत्तरीच्या एका दुर्गम भागांत. ते चलयेचे गजालीक बसलें तेन्ना कळ्ळें. तांचें पुराय घर बांदून जाय मेरेन गांवांतल्या सगळ्या भुरग्यानी मजत केली. दोंगरार वचून, न्हंयत देवून, घरार चडोन, कितेंय पुंजावन हाडून, ताकता तशे दिस दीसभर गांवांतले भुरगे वावुरले. गांवांतल्या गवण्यान चार दीस गवणेपण केलें. तरणाट्यांनी काम केलें. कोणा कडेन कितें आसा तेणें तें दिलें. कोणें नळे दिले, कोणे वाशे दिले, कोणे खडाप्पा दिले, कोणे माती दिली. ह्या कामाक तांकां कोणीच आपोवंक नासले. कोणे तेंचो दिसावडो दिवंक ना. जेका जें काम जमता ताणें तें काम केलें. हें कित्याक जालें? गांवाची भयण, गांवआते. ती धडपडटा, तिका आपणें मजत करपाक जाय, ही भावना. ही सुंदर भावना कोणाच्या एकट्याच्या काळजांत येता आनी ती सामुहीक जाता तेन्ना एका गरीबाचे पुराय जिणेचे जें स्वप्न तें घर तयार जाता.
खंय हुंवार येयलो, दुश्काळ येयलो, कोणाक मजतीची गरज आसा, कोणाचेर अन्याय अत्याचार जालो, जाल्यार तेंचे मेरेन पावपी कितलेशेच हात तयार जातात. कांय मनीस, स्वयंसेवी संस्था, आपमजत गट अशे लोक मुखार येतात. त्या घडणुकेचो सोक्षमोक्ष लाग मेरेन ताचे फाटीक लागतात.
हें कित्याक जाता? तेची जाप म्हणल्यार ‘हें कोणें तरी करपाक जाय, आनी त्या ‘कोणे तरीं ‘ मदीं आपूण ‘एक’ आसा, ही वैयक्तीक भावना. ती सामुहीक जाता तेन्ना चमत्कार घडटात.‘
नमन सावंत धावस्कार
वाळपय, गोंय
No comments:
Post a Comment