मद सोदचो पडना. तो जळामळा भरला. कोणाकूय बादता. पिराय लागना. दादलो बायल लागना. ल्हान पिराय, जाणटो, शिकिल्लो, अशिक्षीत, लेखक, पत्रकार, दोतोर, शिक्षक, राजकी फुडारी, इजनेर, तो कोणाकूय विळखो घालता. इतलो की बादिताक कळचना आपूण तातूंत घुस्पला. म्हणजेच मदेल्ल्याक आपूण मदेलां आनी आपलें तशेंच भोंवतणच्या कांय गजालींचें भरून येना, अशें लुकसाण करतां हाचें भान ताका आसना. मदान तो अंध म्हणजे कुड्डो जाता. म्हणजेच मदांध जाता.
मद आंगांत भरपाक आनी तो तकलेक चडपाक कारण लागचना. पयशे चड जाले काय मद मारता. कोणाक आपणांतले कलेचो मद मारता. कोणाक आपूण लेखक म्हूण वेगळींच शिंगां फुटिल्ले भशेन मद मारता. हांवूच तो शाणो, कागदाच्या पुस्तकांचें वाचन बी आपणाक खूब अशें समजून तो जगाक जाणवायो सांगून सगळ्यांकूच कुस्कुटावंक लागता. अजापाची आनी गूढ गजाल म्हळ्यार हातूंतलीं कसलींच लक्षणां नाशिल्ल्यांक लेगीत म्हळ्यार कांयच पैशे ना, कितेंच ना, तरिकूय ताका तवतव, शिंवशिंवो आनी मद मारता. मागीर तो मनीस आपसुलादपणान वागता. बेपर्वा, बेजबाबदार, बेदरकार जाता. धंगण नाशिल्ल्या भशेन कृती करता. ताची तकली थीर आसना. बुध्द म्हळ्यार मती भ्रश्ट जाता. भोंवतणी अशीं प्रकरणां खूब आसात. उलय उलय उलयतात. ताका ताळ आनी तंत्र आसना. विचारिनासतना सल्ले दितात.
सुवार्थ आनी स्वताचेरूच येतिश्ट प्रेम आसलें म्हणटकच मद नसांनसांत रिगता. मद चड प्रमाणांत मारलो म्हणटकच ती अवस्था पिशांतुरा भशेनूच वा भ्रमिश्टा भशेनूच जाता. तो दुसऱ्याक दुखयता. जिबेक सुरयो बी लायिल्ले भशेन उतरांनी काळीज दुखयता. ताचो तोल हालिल्लो आसता. एर्र, फेर्र करीत तो दादागिरी आनी गुंडगिरी सोडूच एके तरेचो बौध्दीक आतंकवाद पातळायत रावता.
मद हें एके तरेचें दुयेंस कशें. दुर्दैवान दुयेंसांच्या वळेरेंतल्यान तें गायब जालां. कितल्याशाच समस्यांचें मूळ मद - वर्तना कडेन संबंदीत आसता. बाकीचे सगळे बोंडे आनी आपूण एकलोच तो शाणो असो मदेल्ल्यांचो भ्रम आसता. तांकां चलतना पळोवचे. उलयतना हावभाव, हातवारे पळोवचे. आवाजाची पट्टी बी सगळ्यांचेर धेंगशे घाल्ले वरी.
मदेल्ले सगलेच आक्रमक आनी झ्येतमारे आसतात अशें ना. उर्मट आसताचशे ना. कांय जाण गोडबोले आसतात. साकरेची सुरी जशी गळो कापलो तरी कळना, अशे कालेतीचे आसतात. हे बाधीत चड धोक्याचे आसतात. स्लो पॉयजन कशे समाजाक पिडटात.
सत्ता मागीर ती कसलीय आसूं, राजसत्ता आसूं वा तुज्या नोकरे वयल्या हुद्द्याची आसूं, मनशाक एक नशा चडयता. ती तात्पुरती आसता. मदाची परिणती घट्टाण. खूब खेपे टीव्हीचेर नट नटयांच्यो मुलाखती पळेल्ल्याची याद जाता. अभिनेत्री सांगता – “म्हयने- म्हयने म्हाका आवय कडेन उलोवपाक वेळ आसना. सकाळीं सातांक उठून सॅटार वचप. शूटींग. रातीं उसरां घरा. तिणे फोन केल्यार लेगीत घेवपाक शक्य आसना.” नट नटयो खूब जाणांक असलीं विधानां करतना हांवें पळेलां. तांकां हीं मोटेपणां दिसतात. पूण ती गतीमान जिणेची आनी चंगळवादाची एक फ्राकेज. म्हणजेच एके तरेचो मद. आतां लॉकडावनांत फक्त वेळ आसा!
कसलोच दरकार नाशिल्ले भशेन पावला पावलाक फटींगपणा उलोवप हो मदाचोच एक भाग. करप आनी आपणे करूंकूच ना म्हूण बासप नाजाल्यार वांयगण्यो आदवोगाशी करप हेंवूय मदाचें एक लक्षण. आपूण व्हडलो आनी अती शाणो थारतलो असो भोळोबाबडो गैरसमज करून दुसऱ्याचीं कुतां काडीत रावपाचो कांय जाणांचो सभाव आसता. मद हो. दुसऱ्यान कितेंय केलें रे केलें तें मागीर रचना आसूं, दुसऱ्यान केल्ली मांडावळ आसूं, दुसऱ्यान केल्लें रांदप आसूं, दुसऱ्यान न्हेशिल्ले कपडे आसूं ताचेर हे कुच्छित्री टिकाकार तुटून पडटात. कांय लोक आयुश्यभर बरें करपाकूच जल्माक आयिल्ले आसतात. खूब लोक आयुश्यभर तासपाचेंच काम करीत रावतात.
म्हजी आजी म्हळ्यार माईची आवय एक ओपार मारताली. जेवन खावन जातकच आमी नातरां भायल्या सालांत वा सोप्यार उडयो मारीत नाचतालीं. बोवाळ घालीत. आजी भितल्ल्यान मोट्ट्यान आवाज करताली आनी एक ओपार मारताली. पोट भरतकच xx शिळोण्यो घालतात हीं पोरां. पोट भरतकच म्हणटकच सगळें आयतें जातकच मागीर नाका आशिल्लीं फोल्गां आनी नखरे येवजतात.
गरजो कितें आनी फोल्गां कितें हांकां वेगळावपी रेशा आमकां कोरोना विशाणूचो उद्रेक जातकच कळ्ळी. लॉकडावन सुरू जातकच गरजेचे जिनस मेळत काय ना हो हुस्को जालो. नुस्तें खंयचें? पयले आठ दीस भाज्ज्यो मेळपाक मारामार. पानार पडटा ती भाजी खावची पडली. म्हाका ही आवडटा आनी ती आवडना, असले लाग आनी भोगस्ताळे करपाचो हो वेळ नाशिल्लो. मद जिरलो. भूक पयलीं, नखरे मागीर हें कळ्ळें.
एकदां एक मनीस एका शाण्या जाणकारा कडेन जाणून घेवपाक गेलो. स्वर्ग आनी नरक हातूंत फरक कितें? त्या जाणकारान सांगलें, आपूण खूब कामांत आसा. त्या बरोबर हो तापलो. चिमटीभर जाप दिवपाक तुका वेळ ना? हांव हो, हांव तसो. जाणकारान थंडसाणीन जाप दिलें – तूं सद्या मदाच्या प्रभावाक लागून नरकांत आसा. तो मनीस मातसो सावचीत जालो. थंड जालो. दोन मिनटांनी ताणें जाणकाराक खूब नमळायेन विचारलें – स्वर्ग आनी नरक हातूंत फरक कितें तें म्हज्या सारक्या अज्ञानी मनशाक सांगशात? जाणकारान शांतपणान जाप दिली – आतां ह्या खिणाक तूं स्वर्गांत आसा!
मुकेश थळी
फोंडें, गोंय
No comments:
Post a Comment