एकदां एक गुरू आनी ताचे
शिश्य दुसर्या गांवांत वताले. दनपार जाली तेन्ना सगळे जाण एका व्हडल्या रुखाचे
सावळेंत रावले. जेवणा खातीर. जण एकल्यान आपापलें टिफिन म्हळ्यार डबो भायर काडलो.
गुरू वयर पेडार बसलो. शिश्य सकयल बसले. गुरून आपली भुती उकती केली. शिश्यांनी सहज
वयर पळेलें. पळेत जाल्यार कितें? गुरू
हुमणांतल्यान नुस्तें भायर काडटा. एकल्यान ल्हवूच दुसर्याक कोपरान धोंगसो मारलो.
दुसर्यान तिसर्याक. तांचें जेवणार लक्षूच नाशिल्लें. गुरू शांत जेवतालो. ताणें
त्या पोरांट्यां कडेन पळेलें लेगीत ना. म्हणजेच पळेनाशिल्ले भशेन केलें. आमकां मात
सुरवातीक सावन शिवराक आहारूच घेवचो हाचेर भर दिला. आपूण मात हो नुस्तें खाता.
अर्दकुटे शिश्य चिंतूंक पडले. ते वेवस्थीत जेवंकूच पावले नात. कारण दुबावांच्या
बुचकळ्यांत पडिल्ले. अंतर्ज्ञानी गुरूक शिश्यांच्या तकलेंतलो कोयर कळिल्लो. गुरून
जेवण सोंपयलें आनी उदक पियेलो. आपणाक टक लावन पळेत आशिल्ल्या शिश्यां वटेन फकत एक
नदर मारली आनी... आनी पक्क करून जीं नुस्तीं खाल्लीं तीं कप्यां सयत जश्याक तशीं
एकार एक भायर काडलीं. गुरून जरी नुस्तें
खालें, तरी ताचे कडेन अश्यो कांय अतिंद्रिय शक्ती आसतात जे वरवीं
तो खाल्लें नुस्तें आशिल्लें तशें परत भायर काडूंक शकता. ताचे परसूय चड सांगचें
म्हणजे शिश्यान सांगलां तितलेंच करचें. गुरू खूब वाट चलून वयर गेल्लो आसता. शिश्यान
त्या खिणांत सगळेंच आकलनांत आयलेंना तरी पूण दुबाव काडिनासतना विश्वासान, निश्ठेन शिकत रावचें. नुस्तें खावप हें निमित्त आशिल्लें. शिश्यांक गुरूचे
पात्रताये विशीं तकलेंत कितें तरी येत आशिल्लें. तें पयस करपा खातीर बोध पयस करून
धडो शिकोवपाक गुरून ही युक्ती केली.
ही आनीक एक कथा. एकदां एक
शिश्य दर शेनवारा आपल्या गुरू घरा वतालो. शेनवारा रातीं थंय रावप. गुरूचो उपदेश
आयकप. हेरां वांगडा सेवा करप आनी शिकपाचो तशेंच हेर आनंद घेवन ताजोतवानो जावन
आयतारा सांजे परत येवप. वाटेर एका घराचे पडवेर एक पोपट वा कीर आसतालो. हो भुरगो दर
शेनवारा येता वता म्हणटकच तो कीर हाका शिळोणी घालून हडकितालो. उलयतालो. खबरी
मारतालो. तांची इश्टागत जुळ्ळी.
किराक ताच्या गुरू विशीं
खुबूच कुतूहल जालें. ताची मोटी समस्या आशिल्ली ती आपल्याक पांजर्यांत घाला. मुक्त
कसो जावप? हो तर आपल्या मार्गदर्शकाची इतली व्हडवीक गायता. ताकाच
विचारूया.
एका शेनवारा हो भुरगो आपल्या गुरू घरा वतालो. कीर वाटूच
पळेत आशिल्लो. त्या दिसा किरान सांगलें – शाण्या, आयज तूं वतलो तेन्ना म्हजी व्यथा तुज्या गुरू कडेन मांड. तो कितेंय उपाय
सुचयतलो. वीट आयला ह्या बंदखणी सारके जिणेचो.
हो भुरगो सगळो काचाबूल जालो.
खंयचें हाका सगळें सांगलें, आपूण खंय
येता वतां तें सांगलें तें आयकून ताका पिकासांव जालें. मूड इबाडलो. तो गुरूगेर
गेलो. सदचे भशेन ताणें सेवा बी केली. गुरूचो उपदेश बी आयकलो. किराचें विचारूं काय
नाका, विचारूं काय नाका अशें ताका जाल्लें. जगा वयल्यो गजाली
हांगा कित्याक हाडटा अशें आपले थंयसल्ले इश्ट विचारीत वा गुरू तापत बी म्हूण तो
वोगीच रावलो. हाचें मन थार्यार ना हें गुरून धपक्याक वळखलें. तो वोग्गी रावलो.
दुसर्या दिसा सांजे आपूण घरा वतां अशें सांगपाक तो गुरू कडेन गेलो. गुरून ताका
विचारलें –
म्हाका एक सांग, कालच्यान तुजो मूड सारको ना. कितें जालां? हांगाच्यान वतना तूं सप्तकभराचो शीण म्हळ्यार जगाचे धेंगशे, धोंगशे हो घंयरूव फांफडून सदांच प्रफुल्लीत आनंदी जावन वता. कितें जालां
सांग.
ताणें अनमनत किराची सगळी कथा
आनी व्यथा सांगली. तें आयकतनाच गुरू घुंवळ येवन पडलो. जीव वाचा कांय ना. साबुद्द
गेली. सगळे शिश्य जमले. हाणें कितें तरी फाल्तू प्रस्न विचारलो आनी गुरूक त्रास
जालो अशें तांकां दिसलें. ताणी दोतोराक आपयलो. कांय जाण ह्या भुरग्याक मारुंकूच
धांवले. अवचिन्न खंयचे कडलो म्हणत. इतल्यान गुरूक ल्हवू ल्हवू शुध्द आयली. आपल्या
शिश्याक मारूं नाकात असो आदेश ताणें दिलो. तो शिश्य गुरूचो निरोप घेवन घरा
परतुपाचे वाटेक लागलो. ताण तसोच आशिल्लो. कारण तो कीर परत पिडटलो. आपलें काम केलें
काय विचारतलो, ही विवंचना. खंयचो फोंडांत पडलों अशें ताका जालें. त्या
घरा कडेन पावतकच किरान फ्यू करून शिळोणी घालून हाका हडकिलो. हो सत्री आडवी घालून
ताका चुकयतालो. तरी किरान ताका सोडलोना. तुजो प्रस्न गुरूक विचारून कसो त्रासांत
पडलों हें ताणें किराक सांगलें आनी शिश्य परतलो.
दुसरे दिसा सकाळीं किराचो
धनी, घरकान्न आनी धूव भायर आयलीं. कीर जीव वाचा ना जाल्ले भशेन
पांजर्यांत पडला, साबुद्द वगडावन. ताणी ताका कितलो हडकिलो, धोंगशिलो, च्ये. दुयेंत जाला आसतलो अशें समजून त्या मनशान दार उगडें
केलें आनी किराक हाताच्या तळव्यार घेतलो. कीर मेल्ले भशेन पडला. तोंचींत उदक
घालूंक वचपाक कीर भुर्र करून उडून दिंगतांत नाच्च जालो!
गुरू शिटकायता कुरवांनी अशें
म्हणटात. गुरून दिल्ली कुरू, कीर जुस्त
वळखलो. मदल्या पोस्टमनाक ताचो अर्थ कळपाची गरजूच नाशिल्ली.
आयचे घडयेक कितल्योश्योच
पातळ्यो देंवपाक लागल्यात. अदृश्य विशाणू मनशाक नाचयत सुटला. अहंकाराच्यो, गर्वाच्यो, मदाच्यो आनी चंगळवादाच्यो पातळ्यो बेसुमार आनी अमर्याद
वाडिल्ल्यो. खायात पातोळ्यो आतां, म्हूण अदृश्य
कुरवो येत आसात. सगळो गिरो फुटबॉल कसो नाचयत, खेळयत, गुड्डायत येवपी त्या जिवान जीव ज्याम करून सोडला. शाणे
जावपाची वान्सा आसा तेच आपल्या बुध्दीच्या एंटेना वरवीं सैम गुरूच्यो खंयच्यो
कुरवो, कोणाक, कितल्यो हें समजून घेतले आनी बर्याचीं पावलां उखतले ही
आशा करूया!
मुकेश थळी
फोंडें, गोंय
No comments:
Post a Comment