हालींच एक काणी वाचिल्ली. आज्यान
आपल्या नातवाक म्हणलें, “म्हजे भितर झूज चल्लां. दोन लांडग्यां
मदलें हें झूज. तातूंतलो एकलो सामको दुश्ट
– ताका राग येता, नसाय जाता, घमेंडी, मदेल्लो, फटिंग, लोभी. ताका दुसर्यांचें
बरें पळोवं नजो. सामको नकारात्मक.” “आनी दुसरो लांडगो?” नातवान विचारलें. “दुसरो लांडगो शांत, मनीसपण जपपी, सत्याच्या
मार्गार चलपी, एकामेकांक सांबाळपी, मायेस्त, खुशाल. सकारात्मक. तो फकत प्रेम वांट्टा.” आज्यान नातवाक सांगलें. “मागीर दोगां भितरलो कोण जिखतलो?” नातवान विचारलें. “शाण्या, तूं जाका चड खावड घालतलो तोच
जिखतलो.”
जण एकल्या
भितर हें झूज चालूच आसता. बरे आनी वायट विचार सगळ्यांकूच येत आसतात. कोणाक कोरोना दुयेंस जावपाचो हुस्को सतायता. कोणाक कामार सह-कर्मचार्यांची नसाय जाता.
कोण आपल्याक बडटी मेळची म्हूण दुसर्याक मुद्दाम फोंडांत घालपाचें येवजिता. हे पाडे
विचार येवप सभावीक. पूण ह्या विचारां सयत आमच्या भितरले बरे गूण आमकां चुकीच्या
मार्गार वचपा पसून आडावंक पळयतात. वायट
विचार येतात तेन्ना आमी कोणाक पोसवण दितात तें म्हत्वाचें. वायट विचारांच्या भकीक
पडटले कांय सकारात्मकतायेच्या बिंयांक रुजवण घालतले, तें आमचेरच पातयेवन आसा न्हय? कोरोना विशाणू परस नकारात्मकतायेचो विशाणू
चड मारक. घातक. विशाणू आयज आसा, फाल्यां वतलो. पूण नकारात्मकतायेच्या विशाणूक
पोसवण दिल्यार घट्टाण करपी
थर वाडून आयुश्यभर पिडीत आनी पोखरीत
रावतलो. ताकाच हरोवया!
स्नेहा सबनीस
सांखळे, गोंय
No comments:
Post a Comment