मायेस्त शिक्षक आनी अर्दकुटो विद्यार्थी - मुकेश थळी

          गोंयच्या एका गांवांत एक कुस्तीवीर गडो रावतालो. कुस्ती खेळपाक खूब हुशार. आदीं ताणें तीन खेपे संवसारीक वस्तादपण मेळयल्लें. आतां तो जाणटो जाल्लो. पूण म्हातारो न्हय. कांय उदेंत्या कुस्ती गड्यांक शिकोवपाक ताचे वर्ग चलताले.

          त्याच गांवांत लागींच एका साकवार एक वाळेस आनी टणटणमारी भुरगो सदांच येवन बसतालो. मस्तो आनी बेकार. हाचीं फकांडां कर, ताची मस्करी कर. जाणटेल्यांनी ताका सांगलें, तुजो कित्याकूच उपेग ना. एक कर. त्या म्हान कुस्तीवीरा कडल्यान कुस्तीचे धडे शीक. बर्‍याक पावतलो. शिकून घे. बाकिच्यांक तरी शिकोवपाक आदार जातलो. जाणटेल्यांनी ताका त्या कुस्तीवीरा सरीं व्हेलो.कुस्तीवीरान ताका नियाळ्ळो आनी काकुळटेक येवन ताचो विद्यार्थी म्हूण स्विकार केलो.

          दुसर्‍या दिसाच्यान त्या भुरग्याचे धडे सुरू जाले. खूब खूब पासिंयेंसान शिक्षक ताका शिकयतालो. जाका कसलीच रीत, चाल, संस्कृती नाशिल्ली ताका ताणें वागपाकूय शिकयलें. खूब कश्ट घेतले शिक्षकान. गरज पडटा तेन्ना ताका येतिश्ट तापयलो. उजरायलो. पूण तोखणायेक पात्र आसा आनी प्रगती मुखार वता तेन्ना ताका काळजासरीं धरून ताची अपुरबाय केली. माया दिली. तो भुरगो तरबेज जालो. फिशाल जालो. शिक्षकाची तांकूच तेदी. तालुको पांवड्यार पयलो आयलो आनी रोखडोच शिक्षकाच्या आशिर्वादान राज्य वस्ताद जालो. त्याच वर्सा राष्ट्रीय वस्ताद जालो. विदेशांत गेलो. गुरूची ताकद केदी? मळबायेदी. ताचे खासा शिकवणेन आनी कानमंत्रा वरवीं ताणें संवसारीक वस्तादपण मेळयलें. घे. साकवार आलम पेडड्यार बसपी हें प्रकरण तीन वर्सां भितर संवसारीक कुस्ती वस्ताद. हें पिसांट वल्लेंत धरना आनी सुपांत धरना. जाणें पळेलेंना धेरकेल, ताणें पळेलें कालूं, तें खंयच्या मडकेंत घालूं?  अशें ताचें जालें.यशाचें एक आसता. तें पचोवपाक कळपाक जाय. नाजाल्यार मनीसपणूच वता.वस्तादपणाचो करंड घेवन तो गोंयांत परतलो. सदचे भशेन गुरूक पांयां पडलो. गुरून पळेलें, हाचे तकलेक नशा चडपाक लागल्या. केदेय वस्ताद जावं रे शाण्या, पूण आमी जिणे परस व्हडले केन्नाच जावंक शकना रे पोरा, असो उपदेश कुस्तीवीरान आपल्या प्रेमळ विद्यार्थ्याक केलो. गुरून शिश्याचे पांय जमनीर हाडले.सादेपणाची शिकवण दिली. ताचें उंचा पांवड्याचें कुस्ती शिकप सुरू आशिल्लें. गुरू ताका तरेकतरांचे डावपेंच, ब्लॉक आनी हेर युक्त्यो शिकयतालो. परत फुडल्या वर्सा ताणें शिक्षकाच्या आशिर्वादान संवसारीक वस्तादपण मेळयलें. तो आनंदान बेभान जालो. शिक्षकान ताचो हर्शवायू सांबाळ्ळो. ताका थीर केलो. नमळाय जपपाचो आदेश दिलो. फुड inलीं कांय वर्सां एकार एक ताणें संवसारीक वस्तादपण मेळयलें. सेगीत चार खेपे.

          हाचे तकलेक इतलें मारलें की हो मुळांच विसरलो. अर्दकुटो, कानपोकळो. लोकांनी हाचे कान भरले – तुजो गुरू आतां मेरेनचो सगळ्यांत म्हान जगज्जेतो म्हूण कुस्तीच्या इतिहासांत नामनेक पावला. पळे, ताणें तिनूच खेपे, तुवें चार खेपे संवसारीक वस्तादपण मेळयलें. तूं ताच्या परस व्हड. हें तुवें सिध्द केलांच. आतां जगा खातीर एकूच कर. ताकाच आव्हान दी. जावं दी सोक्षमोक्ष. जुगलबंदी. हरय ताका आनी आतां मेरेनचो एकमेवाद्वितीय कुस्ती वस्ताद म्हूण तुजें नांव इतिहासांत कोरांतून उडय...

          हो ना म्हणटा, ते फाटीक लागल्यात. हाची द्विधा मनस्थिती. एक मन सांगता, ताणें तुका मनीस केलो. दुसरें सांगता, तुज्यांतूच गूण आशिल्ले. करतां करतां हें सवंग आव्हान दिवपाक तयार जालें. कोणाक? ज्या गुरून हाका कुस्तीचे धडे शिकयले ताकाच. घोशणा बी जाजमलो99

मळार आकांत लोक जमलो. एक जाणटो आदलो संवसारीक वस्ताद आनी दुसरो ताचो हो विद्यार्थी. आयचो वस्ताद. गुरूक हरोवपा खातीर ह्या पिसांटान बरोच सराव केल्लो. गुरून कांयच केलेंना. तो शांत आशिल्लो. सुरवात जाली. पिल्लूक जाली. विद्यार्थी मुखार सरलो आनी गुरूच्या पोटाक घट धरून ताणें गुरूनूच शिकयल्ले डावपेंच लडोवपाक सुरवात केली. लोकांक दिसलें, जाणटेपणा कडेन झुकूंक लागिल्लो गुरू तरनाट्याच्या शक्ती कडेन रोखडोच लकतलो आनी फाट तेंकयतलो. गुरून तोल गेल्ले भशेन नाटक केलें. गुरूच्या समर्थकांचीं तोंडां पडलीं. शिश्य चडायेच्या दुसर्‍या पांवड्यार वता आसतनाच गुरून जादू केल्ले भशेन पांयांची पागडी घालून ताका उखल्लो आनी 🎂विजेचे चपळायेन फूटबॉल बी हवेंत उंच शेंवटुचो तसो कीक मारिल्ले वरी उफेत भिरकावन मारलो. प्रेक्षक थक्क. उंच गेलो आनी एका तळपार घॉ करून फाट तेंकोवन आदळ्ळो. आपटलो. दोळ्या कडेन कोंक जावन रगत व्हांवक लागलें. हरलो. सगळे लोक अजाप. तटास. शांतपणान गुरू ताचे सरीं चलत गेलो.

          माथ्यार पोशेत वासपूस करूंक लागलो – चड लागूंक ना मरे नालायका?

तोंड घेवन वयल्यान तो विचारता तरी कसो पळेयात.

सर, तुवें म्हाका ही असली कीक आनी हो डावपेंच शिकयलोच ना मरे.

गुरून आवाज चडोवन सांगलें –

म्हजे कडेन असले शेंकड्यांनी डावपेंच आसात शाण्या. तूं केन्नाय असलीं अवचिन्नपणां करतलो हें जाणा आशिल्लों हांव. तूं कानपोकळो, तूं अर्दकुटो हें हांव बेस बरें जाणा. हाचे परस कडक तांकीचो डावपेंच आपणायल्यार तूं शेंवटून त्या व्हडल्या तळपार आपटून मरपाचो. कळ्ळें?

मागीर तशें कित्याक केलेंना सर?  अबुध्द पिसाय तरिकूय तोंड घेवन विचारता.

“आयक कित्याक तें. तुका हांवें विद्यार्थी म्हूण आपणायला. म्हजे कडेन आयिल्लो तो पयलो दीस केन्नाच विसरूं नाका. तुका मद मारूं. हांवें तुका सदांच प्रेम दिलां. शुध्द माया. त्या नात्याक लागून म्हाका त्रास जावंक फावना म्हूण तुजेर कडक कीक मारलिना. कळ्ळें?

शिक्षक, गुरू खंयचे पातळेचेर उफेतात हें तुजे सारक्या अर्दकुट्यांक समजुपाक जल्म घेवचे पडटले. माज, मस्ती करूं नाका. विश्वास, प्रेम ह्या नात्याक बादा हाडल्यार कुमकायतलो. लक्षांत घे. विद्यार्थी शिक्षका परस केन्नाच मुखार वचूंक शकना. आनी आयक. फाल्यांच्यान यो शिकपाक. तुका पांचवे खेपे संवसारीक वस्ताद करतलों.” गुरून प्रेमान ताका वेंगायलो!

 

मुकेश थळी