मातशी खांक वा शिंक आयल्यार पुरो, म्हाका कोरोना बी जावंक ना मूं, हो दुबावाचो
किडो तकलेंत. मागीर घे, त्या दुबावांचीं आनिकूय पिलांच
पिलां.
काम हातांत घेवचे पयलींच थोड्यांक दुबाव येता, जातलें काय ना? दुबावांक लागून तें तडीक पावपाचो दुबावूच उरता
मागीर.
दुबावाचोच
घेवचो दुबाव. आसचो विश्वास. अटळ विश्वास नासप म्हणजेच दुबावांक आपोवणें.
दुसरो म्हजे विशीं कितें चिंतता काय? खरें म्हळ्यार म्हजे विशींचिंतूंक ताका वेळूच
ना. ना बरें, ना वायट.
एकदां एकलो विद्यार्थी गुरू कडेन शिकपाक वता. गुरू
आपल्या पोरसांत बांयचें उदक काडीत आसता.
गुरू विचारता. कित्याक आयला?
- शिकपाक.
- एक अट. फकत तोंड बंद दवरप.
हें सामकें सोंपें अशें ताका दिसता.
गुरू उदकान भरिल्ली कळशी वयर ओडटा. कळशेक पोंदा
आसतात छिद्रां आनी बुराक. सगळें उदक निस्तून सकयल. विद्यार्थी बुचकळ्यांत. वोगी
रावपाक सांगलां, तो चिंतता. गुरू परत कळशी भितर सोडटा, वयर ओडटा. उदक निस्तून
सकयल. विद्यार्थी चलबिचलजाता. गुरू तिसरे खेपे कळशी घालता वयर काडटा. गुरू पिसो
अशें समजून विद्यार्थी किळांचता –कितें चललां? गुरू शांतपणान सांगता. ही फकत
तुजी परिक्षा आशिल्ली. कळशेक जशे बुराक आसात तशेच तुज्या आकलनाच्या आयदनाक
दुबावांचे बुराक भरल्यात.गुरूविशींच दुबाव. शिकयल्लें
उरतलें कशें?
तो गुरूक पांयां पडटा, म्हण्टा – ते तुमीच पुरयात
आनी तातूंत शिक्षणाचें उदक तुमीच भरात!
- मुकेश थळी
No comments:
Post a Comment